Vrijwilligerswerk in het klooster

Het klooster ligt op een berg net buiten Kathmandu. Het is geen klooster voor mannen maar 1 voor vrouwen, dus helemaal vol met nonnen. Om er te komen moest ik eerst 35 minuten door het centrum van Kathmandu nemen en daarna een overvolle lokale bus de berg op. De weg was natuurlijk weer vol met gaten en hobbels. Het klooster was erg mooi. Lastig te beschrijven, maar het was duidelijk dat ze het hier verre van zo arm als in het weeshuis hadden. Dat was ook te merken aan het eten, dat veel rijkelijker en gevarieerder was en aan mijn slaapplaats die veel mooier was. Het hoogtepunt was het uitzicht, ik kan wel uren op de rand van het klooster zitten staren naar de vallei waar Kathmandu in lag. Daarnaast kon je ook de toppen van wat mij verteld de Mount Everest zien. Heel erg gaaf dus. Toen ik daar aankwam was het duidelijk dat er helemaal niemand in het klooster Engels sprak. Ik werd dan ook gewezen op de twee andere vrijwilligers en die moesten het maar uitleggen.
Elke dag in het klooster was ere en vast schema. 5:00 op voor hun ‘meditatie’. 7:00 ontbijt. 10:00 Engelse les. 11:30 lunch. 15:00 theetijd. 15:30 ‘meditatie’. 17:00 Engelse les. Wanneer het tijd was om iets van deze dingen te doen werd er altijd een bel geluid zodat je tenminste wist dat het er was. In de tussentijd hadden de nonnen of Tibetaanse les, of Nepalese les, of moesten ze iets van schoonmaken of iets dergelijks. Verder was de meditatie voor mij niet verplicht en in mijn vrije tijd kon ik gewoon doen wat ik wilde. Meestal ging ik in de middag op het dak van het klooster met wat kussens in de zon liggen en dan een boek lezen en wat slapen. In de ochtend ben ik een paar keer door de schitterende bergen gaan hiken. We werden dan gegidst door een dove man die als klusjesman in het klooster werkte. Erg apart om dat mee te maken, maar het communiceren ging nog best redelijk altijd.
De Engelse les was erg lastig om te geven. Wij moesten de jongen nonnen tussen de 7 en 15 jaar lesgeven. Vooral door het feit dat de nonnen dus geen woord Engels spraken. Hierdoor was er gewoon bijna geen begin te maken. We hebben zo geprobeerd wat basis dingen te leren zoals het zeggen van de tijd, het groeten, wat basiswoorden. Maar wat vooral gebeurde was dat ze de dingen die wij zeiden uit hun hoofd leerden. Stel wij zouden hun leren dat 1+1, 2 is, en 2+2,4 dan zouden zij nooit kunnen bedenken dat 2+1 dan 3 is. En zo was het dan ook met Engels, ze konden gewoon amper zelf dingen bedenken want dat was gewoon te lastig. Verder vonden de meesten het ook nog eens erg lastig dat ik een jongen was. Als ik dan iets wilde uitleggen begonnen ze heel hard te giechelen en op het mouw te kauwen. Uiteindelijk ging ik meestal maar de enkele nonnen die deed probleem niet hadden helpen. Ik vond het wel leuk om te doen, maar of er resultaat is behaald is twijfelachtig…
Dan was er nog 1 dag die in het bijzonder uitlichtte: de dag dat de lama van Nepal naar dit klooster kwam. Dit was heel bijzonder, want hij bezoekt natuurlijk helemaal niet vaak hetzelfde klooster. Die dag was er de hele dag ‘meditatie’. Ik schrijf dat tussen uithalingstekens omdat het niet echt meditatie was. Ze zeiden vooral gebeden op en dit werd dan begeleid door gongs, een soort trompetten en belletjes. Het was wel lastig om zo lang daar te zitten. Ik mocht dan wel weg en terugkomen wanneer ik wilde maar ik wilde zo lang mogelijk het mee maken. Het was erg bijzonder en de nonnen hadden alles uit de kast gehaald om er een bijzondere dag van te maken. Het eten was veel lekkerder, ze hadden allemaal snacks en dat soort dingen ook, en het klooster was heel mooi opgemaakt. Verder hadden wij volgens de nonnen heel veel geluk. Van de lama hebben wij een special ‘blessing’ gekregen die je helemaal niet snel krijgt. De lama legde zijn handen op ons hoofd en schouders en daarna moesten krijg je een slok van iets alcoholisch in je hand en nog 2 hele vieze bruine balletjes en die moest je dan eten en drinken. Was wel erg gaaf om mee te maken.
Al met al heb ik zeker van het klooster genoten. Je kan er heel erg goed tot rust komen. Maar na twee weken vond ik het ook wel weer genoeg. Dit was ook het einde van Nepal. Nu op naar Chiang Mai in Thailand.