Vrijwilligerswerk, het begin

Zondag ben ik opgehaald door een motor, waardoor ik dus daarna keihard met een motor door Kathmandu ben gereden. Dit was erg gaaf. Het verkeer is echter een grote chaos hier en niemand houdt zich aan welke regel dan ook. Van het woord stoplichten hebben ze hier nog nooit gehoord en iedereen doet maar gewoon waar hij zin in heeft. Je zou kunnen zeggen dat het heel gevaarlijk is, maar eigenlijk is het juist het tegenovergestelde. Iedereen let dubbel zo goed op, en omdat iedereen maar overal tussen en voor gaat wordt er eigenlijk gewoon heel langzaam gereden.
Nadat ik was afgezet bij het vrijwilligershuis gebeurde er eigenlijk niet zoveel. Er was 1 andere vrijwilliger, toevallig ook uit Nederland, waar ik een beetje mee praatte. Maar verder lieten ze mij eigenlijk een beetje alleen. Na een tijdje kwam er dan eindelijk iemand naar mij die. De organisator, een redelijke jonge vent, kwam gelijk heel aardig en enthousiast over. Hij begon mij over de organisatie te vertellen en hoe het er aan toe ging hier. In het huis waar ik was leefden eigenlijk alle vrijwilligers en de mensen van de organisatie het meest van de tijd ook. De meeste vrijwilligers zijn er echter alleen in het weekend want over het algemeen slaap je op de plek waar je werkt. Verder kon ik kiezen over hoe mijn week eruit ging zien. Ik kon of de komende drie dagen naar een weeshuis en daarna mijn orientatie met twee andere mensen krijgen. Of de komende twee dagen in mijn eentje orientatie doen en dan misschien naar het weeshuis, maar misschien konden ze dan nog niks doen. Vantevoren was het natuurlijk de bedoeling dat ik naar een klooster ging. Echter hadden ze deze week voor het laatst examens en zou ik daar dus niks kunnen doen. Ik koos natuurlijk voor het eerste en ben dus maandagochtend vroeg naar het weeshuis gegaan. Dit ging echt op de lokale manier. Eerst in een grote bus, die op het begin zo vol was dat ik eerst nog half buiten half in de deuropening stond. Niet echt veilig, wel komisch. Daarna werd de bus gelukkig wat leger en kon ik binnen gaan zitten. Na deze bus moest ik verder via een sort van mini van, die in plaats van ramen vuilniszakken had en waar de deur er ongeveer half uitviel. Erg interessant ook dus. Na nog een half uur gelopen te hebben kwam ik eindelijk bij het weeshuis aan. Ik werd gelijk daar alle 27 kinderen hartelijk begroet en ondervraagd. ‘mr, what is your name’, ‘mr, where are you from’, ‘mr do you want some tea’. En dat soort vragen constant van elk kind. De kinderen waren heel erg vrolijk, ondanks hun situatie.
Het was echt een schok om te zien hoe ze daar leven. De omgeving is werkelijk schitterend en het huis staat in een hele mooie vallei, maar het huis zelf is niet veel bijzonders. Ze hebben een kleine vieze keuken, een lege kamer waar ze altijd zittend op de grond eten, een slaapkamer voor de jongens, een slaapkamer voor de meisjes waar de ‘moeder’ ook slaapt, een slaapkamer voor de vrijwillgers met 1 bed en 1 matras op de grond en verder nog een opslagkamer en een wc dat eigenlijk gewoon een gat in de grond is. Als laatste hebben ze een soort balkon die de hele dag zon heeft waar ze heel vaak zitten. Dit balkon mist echter ook een rand en de kinderen kunnen er dus ook afvallen, best gevaarlijk. Ik heb gehoord dat nadat ik weg was dit ook is gebeurd, gelukkig geen schade. Het kindje heeft even gehuild en liep daarna gewoon weer verder.
Ze eten twee keer per dag, maar altijd, elke ochtend en elke avond, precies hetzelfde: dal bath. Dal bath is typisch Nepals eten en bestaat uit rijst met een soort hele waterige saus met wat groenten erin. Normaal gesproken hoort er nog veel meer bij maar daar hebben ze daar helemaal geen geld voor. Ik moet toegeven dat ik na 2,5 dag al helemaal gek van dit eten werd, maar zij eten het dus al hun kinderjaren gewoon elke dag. Je went er waarschijnlijk dan wel aan, maar de gedachten alleen al maken mij helemaal gek. Qua school gaan ze wel naar school, nu was er echter vakantie. Normaal gesproken is die school alleen ook niet veel soeps. Ik heb de boeken gezien en die zijn veel te moeilijk. Ze kunnen ook total geen Engels en hebben een Engelse leraar die ook heel slecht Engels spreekt. Ze zoeken ook zoveel mogelijk sponsoren om de kinderen naar kostschool te sturen. Dit kost 50 euro per maand en dan zouden ze goede schooling en onderdak krijgen. Wat betreft het schoonworden is het ook heel anders. De kinderen ‘douchen’ en wassen hun eigen kleren, zelfs kinderen van 6, in de rivier in die door de vallei stroomt. De rivier is ijskoud, vooral nu dus in de winter, maar ze vinden het allemaal prima.
Mijn werk daar was eigenlijk gewoon een soort van babysitten. Voor de vrijwilligers is het de bedoeling dat je gewoon een oogje in het zeil houdt, hier en daar met dingen in het huis helpt en vooral de kinderen vermaakt en een leuke tijd geeft. Wat ik vooral deed was touwtje springen (die andere vrijwilliger had een springtouw mee genomen) en met de jongens voetballen. Loodzwaar was dat, er waren dan twee teams en 1 goal. Het goal stond echter bergop en je was dus de hele tijd bergop aan het voetballen. Ik genoot er echt van maar ik was ook na 2,5 al helemaal kapot van het werk. Het is heel zwaar omdat de kinderen elke dag vroeg wakker worden en daarna gewoon de hele dag heel veel aandacht vragen. Op woensdagmiddag ben ik opgehaald en toen aan mijn orientatie begonnen. Dit was vooral veel informatie over Nepal, over de projecten en wat Nepalese taallessen. Het was erg leuk. Op vrijdag ga ik naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha, en daarna door naar Chitwan waar ik op safari ga.